معلم دانش آموزی را صدا زد و گفت، شعر بنی آدم را بخوان، دانش آموز شروع کرد:بنی آدم اعضای یک پیکرند
که در آفرینش زیک گوهرند، چو عضوی به دردآورد روزگار،دگر عضوها را نماند قرار،بعدساکت شد.معلم گفت:بقیه اش، گفت آقا نتونستم حفظ کنم،مادرم مریضه و گوشه خونه افتاده،پدرم سخت کار میکنه و خرج دوا ودرمونشو میده،من باید کارهای خانه را انجام بدم و به خواهر و برادر کوچیکترم هم رسیدگی کنم،به خدا وقت نکردم،ببخشید.
معلم گفت:همین!ببخشید؟این که نشد جواب!همه مشکل دارن،باید درستو میخوندی،مشکل تو به من مربوط نیست. دراین لحظه پسربا چشمانی خیس گفت: آقا یادم اومد.
تو کز محنت دیگران بی غمی
نشاید که نامت نهند آدمی...