کربلا کعبه عشق است و منم در احرام

شد در این قبله عشاق دو تا تقصیرم

دست من خورد به آبی که نصیب تو نشد

چشم من دید در آن آب روان تصویرم

باید این دیده و این دست دهم قربانی

تا که تکمیل شود حج من آنگه میرم

وصل شد حال قیامم به عمودی به سجود

بی رکوع ماند نماز من و این تکبیرم

جسدم را به سوی خیمه اصغر مبرید

1. که خجالت زده زان تشنه لب بی شیرم

ضریح تو داره عطر گل یاس

نوازش های دستت میشه احساس

کی میدونه آقا پر میشه شاید

شبا سقا خونه ات با مشک عباس . . .

.

هر دم به گوشم می‌رسد ، آوای زنگ قافله

این قافله تا کربلا دیگر ندارد فاصله

يک زن ميان محملی،اندر غم و تاب و تب است

اين زن صدايش آشناست،ای وای من او زينب است

چند روزیستـــــ دلمـ میل ِ زیارتـــ دارد

خـوش بحـال دلــ مـن مثـل تـو دارد آقــــا

این چشم ها برای که تبخیر می شود ؟
این حلقه ها برای چه زنجیر می شود ؟
پیراهن محرم من را بیاورید
دارد زمان هیئت من دیر می شود
با روضۀ حسین نفس تازه می کنم
وقتی هوای شهر نفس گیر می شود
می آیم از کدورت و اشک عزای تو
سرچشمۀ طهارت تصویر می شود
من دستمال گریۀ خود را نشسته ام
چون آب هم به نام تو تطهیر می شود
اشک تو تا همیشه جوان می چکد حسین
چشم من است اینکه چنین پیر می شود
من تازه تشنه می شوم و گریه می کنم
وقتی ز گریه چشم همه سیر می شود
ایمان به دست معجزۀ غم بیاورید
پیغمبری که باعث تکفیر می شود
این قطره نیست آینۀ توست یا علی
در اشک ما حسین تو تکثیر می شود

کعبه یک زمزم اگر در همه عالم دارد
چشم عشاق بنازم که دو زمزم دارد
هر کجا ملک خدا هست حسینیه توست
هر که را می نگرم شور محرم دارد
نه محرم نه صفر بلکه همه دوره سال
کعبه با یاد غمت جامه ماتم دارد
روضه خوان تو خدا گریه کن تو آدم
اشک ارثی است که ذریه آدم دارد

اَلسَّلامُ عَلَی الْحُسَیْنِ وَ عَلی عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ وَ عَلی اَوْلادِ الْحُسَیْنِ وَ عَلی اَصْحابِ الْحُسَیْنِ

التماس دعا

آب را گل نكنيد . . .
شايد از دور علمدار حسين،
مشك طفلان بر دوش،
زخم و خون بر اندام،‌
مي رسد تا كه از اين آب روان،
پر كند مشك تهي...
ببرد جرعه آبي برساند به حرم،
تا علي اصغر بي شير رباب،
نفسش تازه شود و بخوابد آرام .. .


آب را گل نكنيد . . .
كه عزيزان حسين،
همگي خيره به راهند كه ساقي آيد،
و به انگشت كرم،‌
گره كور عطش بگشايد . . .


آب را گل نكنيد . . . ‌
كه در اين نزديكي،‌
عابدي تشنه لب و بيمار است،
در تب و گريه اسير . . .


آب را گل نكنيد . . .
كه بود مهريه مادرشان،
نه همين آب كه هر جاي دگر،
رود و نهري جاريست،
مهر زهراي بتول است،
از اين است كه من ميگويم،‌
آب را گل نكنيد،
آب را گل نكنيد . . .


صلي الله عليك يا مظلوم يا اباعبدالله الحسين (ع)

تصاویر خود گویای همه چیز است ...

سلام برتو ای خون خدا، سلامی به غیرت عباس به شیرزنی زینب کبری، به مظلومیت علی اصغر وجوانی علی اکبر، به دلشکستگی رباب ، سلامی به نیلگونی صورت ریحانه کربلا، به طفولیت فرزندان مسلم ومردانگی جگرگوشه های کریم اهل بیت.

از امام حسین(ع)گفتن ونوشتن بسیار سخت است چراکه درک واقعه کربلا سخت است کربلایی که عرصه عشق بازی امام ویاران عاشورایی اش با خدا بود که فروغ این شعله عشق هنورهم دل هرعاشقی را کربلایی میکند.

کربلایی که تجلی گاه روح توکل و شکر و رضا بود، کربلایی که معلم حریّت جوامع بشری است روزعاشورا روزی که منادی صبربود صبردرمتن مصیبت صبردرترک لذت، صبری که حکایتگر شکوفایی ایمان است.

عاشوراییان کربلا فقط خدارادر نظر داشتند آنها عاشق واقعی خالق خود گشته بودند آنها کیهان به این عظمت راباشرافت وحقیقت وکرامت انسانی مبادله کردند چراکه می دانستند خریدار جانها وفداکاری ها وشورآفرینی هایشان فقط ذات کبریایی است. چیزی که امام حسین (ع) را واداشت تا ازهمه چیز خود بگذرد عشق به خدابود.

عشقی که ناگهانی ویکباره نبود، این عشق درتمام طول حیاتش بود وحادثه کربلا محصول این عشق وارادت بود.

قافله عشق در سفرتاریخ ایست. این تغییر(کل یوم عاشورا وکل ارضا کربلاست) که بانگ آن هرصبح از همه جا برمی خیزد.

صحرای بلا به وسعت تاریخ است تا آنجاکه شعاع انسانیت هست پیام حسینی هم هست وامام حسین آفتاب کرامتی است که خود را از ویرانه ها هم دریغ نمی کند.

همچون آب که پست ترین ذره ها را هم ازیاد نمی برد بار خدایا به ما هم عشقی عنایت فرما که عاشق امام زمان خویش باشیم شوری عنایت فرما تا وارد دانشگاه حسینی شویم، آنچنان عشقی که به جای گریستن برمصائب عاشورا درمسائل آن بیاندیشیم وذات عاشورا را درک کنیم چراکه ذات عاشورا شهادت واسارت نیست، نماز وعدالت، حماسه و رسالت است.

یا حسین توبرای ظهورمولایمان دعا کن یا حسین تا کی خون گلوی شش ماهه ی کربلا در آسمان بماند. تا کی دو دست قطع شده ی عباس روی زمین بماند، تا چه زمانی دست عبدالله ابن حسن به پیشانی مبارک دوخته باشد، تا کی رقیه ریحانه کربلا در گوشه خرابه شام دفن باشد، تا کی زینب کبری نشسته نماز بخواند، تا کی قبرمادر مظلومت مخفی باشد این انتظار تا کی، دعا کن تا با ظهور بهاران واژه پاییز از صحنه یادها محو شود.

سرسفرت منو نشوندی حسین نمکت رو به من چشوندی حسین

اون قدر آقایی که این بد رو توی روضت بازم کشوندی حسین

کیه که قلب اون اسیر نشده هیچ کس از روضه تو سیر نشده

شما گفتی بیا و من اومدم شما گفتی بیا تا دیر نشده

هرکی تو روضه میون گریه کناست همه مدیون خون این شهداست

روزشون مثل روز واقعه بود جبهه هاشون مثال کرب و بلاست

یکی بود از دیار شهر خمین خلق و خوهاش مثه مرام حسین

رفت و از خود یه یادگاری گذاشت شد چراغ رها ضیاء دو عین

اباصالح یگانه یار منه میدونم دائما کنار منه

اگه روزی به دنیا باقی باشه میاد اونی که تکسوار منه

خداوندا در سرزمین کربلا چه رخ داده که وقتی پا در این مکان مقدس می گذاری فقط دلت می خواهد زار بزنی بر مصیبت فرزند زهرا و حسرت می خوری که چرا روز عاشورا تو و بقیه ی شیعیان و عاشقان نبودید تا پسر فاطمه را یاری کنید چرا نبودید تا یار حسین (علیه السلام)،عباس،علی اکبر، علی اصغر و تمام یاران بی باک امام باشید، چرا نبودید تا نگذارید عمه ی سادات....

اللهم ارزقنا کربلا
روز و شب دارم دعا آرزومه ای خدا دیدن شیش گوشه ی کربلا

همه رفتن کربلا به دیار نینوا اسم من از قلم افتاده خدا
من و این دیده ی تر من و قلب پرشرر من و یک عکس ضریح کربلا
حرم اربابم حسین صحن بین الحرمین شده فکر و ذکر و خواب هر شبم
همه سوز و ساز من اینه امتیاز من که غلام و سینه چاک زینبم
میرسه تو هیئتا به مشام جان ما بوی دلنواز یاس از علقمه
بَه! که چه غوغا میشه محشری بر پا میشه شب جمعه کربلا با فاطمه
چی میشه روز جزا به سپاس گریه ها ما بشیم از همه آدما جدا
مست شاه نینوا جای جنت خدا ما بشیم ساکن کوی کربلا

غرور ساقی

خوردی زمین و حیثیت لشکرم شکست اصلی ترین ستون خیام حرم شکست

فریاد های «انکسری» بی دلیل نیست در اوج درد تکیه گه آخرم شکست

از ناله های «یا ولدی» در کنار تو معلوم شد که باز دل مادرم شکست

درد مرا فقط پدرم درک می کند دیدم چگونه بال و پر جعفرم شکست

ساق عمود در سر تو گیر کرده است نعره زنم که وای سر حیدرم شکست

تو در میان علقمه از پا نشستی و در بین خیمه ها سپر خواهرم شکست

وقتی عمود خیمه کشیدم سکینه گفت: دیدی غرور ساقی آب آورم شکست

آن شب که سوخته ها همه دور زینب اند گوید عمو کجاست ببیند سرم شکست

وقتی شتاب سیلی و مرکب یکی شدند هر جفت گوشواره، زیر معجرم شکست

باز باران با ترانه می خورد بر بام خانه یادم آرد کربلا را دشت پرشور بلا را

گردش یک ظهر غمگین گرم و خونین لرزش طفلان نالان زیر تیغ و نیزه ها را

با صدای گریه های کودکانه وندرین صحرای سوزان می رود طفلی سه ساله

دلشکسته پای خسته باز باران قطره قطره می چکد از چوب محمل باز باران با محرم.......اشک های جاودانه...............

التماس دعا

عالم همه قطره و درياست حسين ،

خوبان همه بنده و مولاست حسين ،

ترسم كه شفاعت كند از قاتل خويش ،

از بس كه كَرَم دارد و آقاست حسين