اسلام علی حسین

میخوام ار دلم بگم هر سال که محرم میشه میگم کاش میتونستم صدامو رها کنم

کاش میتونستم کفش هامو در بیارم

کاش میتونستم بلند بلند گریه کنم

هر سال حسرت میخورم آروم تو خودم اشک میریزم

خدااااااااااااااااااااا

تو که از دلم خبر داری

دلم بین الحرمین میخواد

دلم گریه بلند میخوام بر غربت اربابم

کاش سهراب اینگونه میگفت:

آب را گل نكنید . . .

شاید از دور علمدار حسین (ع)

مشك طفلان بر دوش،

زخم و خون بر اندام،

می رسد تا كه از این آب روان،

پر كند مشك تهی، ببرد جرعه آبی برساند به حرم،

تا علی اصغر (ع) بی شیر رباب (س)

نفسش تازه شود و بخوابد آرام . . .

یا حسین (ع)

بیایید در ماه محرم اگر زنجیرمیزنیم ، قبل از آن زنجیر غفلت از پای خود باز کرده باشیم

اگر که سینه میزنیم ، قبل از آن سینه دردمندی را از غم و آه پاک کرده باشیم

خوب است اگر اشکی میریزیم، اما قبل از آن اشک از چهره ی مظلومی پاک کرده باشیم

آن وقت می توانیم با افتخار بگوییم : یا حسین (ع)

خوش بحال هر آنکس که محرم بیند

روزی گریه اش از حضرت مادر گیرد

تا که محشور شود با علی و آل علی

هر چه خواهد ز خدا در صف محشر گیرد

شعر ویژه محرم (3)

اشعار ویژه محرم

از زمین تا آسمان آه است می دانی چرا؟
یک قیامت گریه در راه است می دانی چرا؟

بر سر هر نیزه خورشیدی ست یک ماه تمام
بر سر هر نیزه یک ماه است می دانی چرا؟

اشهد ان لا…شهادت اشهد ان لا …شهید
محشر الله الله است می دانی چرا؟

یک بغل باران الله الصمد آورده ام
نوبهار قل هوالله است می دانی چرا؟

راه عقل از آن طرف راه جنون از این طرف
راه اگر راه است این راه است می دانی چرا؟

از رگ گردن بیا بگذر که او نزدیک توست
فرصت دیدار کوتاه است می دانی چرا؟

از کجا معلوم شاید ناگهانت برگزید
انتخاب عشق ناگاه است می دانی چرا؟

از محرم دم به دم هر چند ماتم می چکد
باز اما بهترین ماه است می دانی چرا؟

کم کم غروب واقعه از راه می رسید
یک زن میان دشت، سراسیمه می دوید

این خیمه ها نبود که آتش گرفته بود
آتش میان سینه ی او شعله می کشید

راهی نمانده بود برایش به غیر صبر
باید دل از عزیز سفر کرده می برید

مردی که رفت و از سر نی حسّ بودنش
قطره به قطره سرخ و غریبانه می چکید

آن مرد رفت و واقعه را دست زن سپرد
باید حماسه پشت حماسه می آفرید

اشعار ویژه محرم

ای ساربان آهسته ران آرام جان گم کرده ام
آخر شده ماه حسین من میزبان گم کرده ام

در میکده بودم ولی بیرون شدم چون غافلین
ای وای ازین بی حاصلی عمر جوان گم کرده ام

پایان رسد شام سیه آید حبیب من ز ره
اما خدا حالم ببین من مهربان گم کرده ام

ای وای ازین غوغای دل از دلبرم هستم خجل
وقت سفر ماندم به گل من کاروان گم کرده ام

نعمت فراوان دادی ام منت به سر بنهادی ام
اما ببین نامردی ام صاحب زمان گم کرده ام

من عبد کوی عشقم و من شاه را گم کرده ام
آقا تو را گم کرده ام مولا تو را گم کرده ام

بنوشتم این نامه چنین با خون دل ای مه جبین
اما ببین بخت مرا نامه رسان گم کرده ام

آنجا که اشک پای غمت پا گرفت و بعد…
بغضی میان سینه من جا گرفت و بعد…

وقتی که ذوالجناح بدون تو بازگشت
این دخترت بهانه بابا گرفت و بعد …

ابری سیاه بر سر راهم نشسته بود
ابری که روی صورت من را گرفت و بعد

انگار صدای مادری دلخسته می رسید
آری صدای گریه ی زهرا گرفت و بعد

همراه آن صدا تمامیِّ کودکان
ذکر محمدا و خدایا گرفت و بعد

هر کس که زنده بود از اهل خیام تو
مویه کنان شد و ره صحرا گرفت و بعد

دور از نگاه علمدار لشگرت
آتش به خیمه های تو بالا گرفت و بعد

پس بر سنان کنند سری را که جبرئیل
شوید غبار گیسویش از آب سلسبیل

شعری زیبا از سید امیرحسین میرحسینی

نمي دانم چه هستم ، كيستم ، خلق

من اين ده روز آدم نيستم ، خلق

من اين ده روز را دنبال نورم

من اين ده روز در فكر ظهورم

من اين ده روز را لايق ترينم

مدد گر حق كند عاشق ترينم ( . . . )

من اين ده روز را دنبال يارم

اگر آرام اما بي قرارم

من اين ده روز را عيار هستم

طنابم ، پايه هستم ، دار هستم

من اين ده روز را با يار هستم

من اين ده روز پرچم دار هستم

بر اين ده روز من اميد دارم

حساب هرچه را گوييد دارم ( . . . )

من اين ده روز را گم كرده بودم

خودم را باطل خم كرده بودم

اگر ثابت شود من مرد مردم

در اين ده روز بايد بازگردم

بيا ده روز با خم باش سيد

بيا ده روز را گم باش سيد

بيا ده روز عاشق باش و صادق

بيا يك رنگ شو مثل شقايق

بيا ده روز مانند صدف باش

به دنبال شه خود در نجف باش

خدا اشك روان داده به جويت

به پيش خلق داده آبرويت

به عشق مادرت دنيا چكيده

تو را از سلب زهرا آفريده

خزان طي شد دگر فصل حصول است

دگر هنگام باران و نزول است ( . . . )

تمام روزها پر شور و شين است

تمام روزها روز " حسين " است

باز کربــلا دلـربائی میکنــی!

تـــو چــه کــرده ای کــه حتـی پــرواز دل کـربلا نـدیده هـا در آسـمانت مــوج میـــــزند؟

روزی که توی سینه ی ما غم گذاشتند

آن را تمام، خرج محرم گذاشتند

فصل بهار زندگی ما محرم است

این عیش را به شیوه ی ماتم گذاشتند

می مردم از فراق، اگر کربلا نبود

بر زخم من ز زخم تو مرحم گذاشتند

روز ازل ز ذره نبودیم بیشتر

مهر تو را به سینه ی ما گذاشتند

آن جا هزار یوسف مصری، به جای دست

سر پیش پای یوسف عالم گذاشتند

یک شعله از فراق تو را از تنور دل

بردند و در تنور جهنم گذاشتند

با قطعه ای ز چادر خاکی مادرت

بالای خیمه گاه تو پرچم گذاشتند

روز ظهور تو، چه سر افکنده می شوند

آن ها که در دعای فرج کم گذاشتند

حسن بیاتانی

ريان بن شبيب مي گويد: روز اول محرم وارد بر حضرت رضا، عليه السلام، شدم. حضرت فرمود:

يابن شبيب ان كنت باكيا لشيي فابك للحسين بن علي بن ابي طالب، عليه السلام، فانه ذبح كما يذبح الكبش و قتل معه من اهل بيته ثمانية عشر رجلا ما لهم شبيهون في الارض و لقد بكت السماوات السبع و الارضون لقتله و لقد نزل الي الارض من الملائكة اربعة الاف لنصره فوجدوه قد قتل فهم عند قبره شعث غبر الي ان يقوم القائم، عليه السلام، فيكونون من انصاره و شعارهم بالثارات الحسين، عليه السلام. يابن شبيب لقد حدثني ابي عن ابيه عن جده انه لما قتل جدي الحسين، عليه السلام، امطرت السماء دما و ترابا احمر.يابن شبيب ان كنت بكيت علي الحسين، عليه السلام، حتي تصير دموعك علي خديك غفرالله لك كل ذنب اذنبته صغيرا كان او كبيرا قليلا كان او كثيرا. يابن شبيب ان سرك ان تلقي الله عزوجل و لاذنب عليك فزر الحسين، عليه السلام، يا بن شبيب ان سرك ان تسكن الغرف المبنية في الجنة مع النبي، صلي الله عليه و آله، فالعن قتلة الحسين، عليه السلام، يا بن شبيب ان سرك ان يكون لك من الثواب مثل ما لمن استشهد مع الحسين، عليه السلام، فقل متي ما ذكرته يا ليتني كنت معهم فافوز فوزا عظيما؛ [1] .

اي فرزند شبيب! اگر براي چيزي گريه مي كني گريه كن بر حسين بن علي بن ابي طالب، عليه السلام، زيرا كه او را مانند گوسفند، ذبح كردند و هيجده تن از خاندانش را كه در زمين مانندي نداشتند، با او كشتند، آسمانها و زمين براي قتل او گريستند و چهار هزار فرشته براي ياري وي به زمين آمدند و او را كشته يافتند و بر قبرش پريشان و غبار آلود خواهند بود تا وقتي كه قائم آل محمد ظهور كند و از ياوران آن حضرت خواهند بود و شعارشان يا لثارات الحسين است.
اي پسر شبيب! پدرم از پدرش از جدش به من باز گفت كه چون جدم حسين كشته شد، آسمان خون و خاك سرخ باريد.

اي پسر شبيب! اگر بر حسين گريه كني تا اشك بر گونه ات روان شود، هر گناه كوچك و بزرگ و كم و زيادي را كه داري خدا بيامرزد.


اي پسر شبيب! اگر خواهي بي گناه، خداي عزوجل را ملاقات كني، حسين را زيارت كن.

اي پسر شبيب! اگر دوست داري در غرفه هاي بهشت با پيغمبر و آلش همنشين باشي، به قاتلان حسين لعن كن.

اي پسر شبيب! اگر دوست داري ثواب شهيدان در ركاب حسين را ببري، هر وقت او را ياد كردي بگو: كاش با آنها بودم و به فوز عظيم - شهادت - مي رسيدم.

در اين روايت نكاتي است كه براي هدف ما مفيد است:

1 - در جمله اول، اين نكته آمده كه هر گاه انسان خواست براي هر امري از امور گريه كند، بر امام حسين، عليه السلام، گريه كند كه هيچ مصيبتي بسان مصيبت امام حسين، عليه السلام، نيست زيرا آن بزرگوار را به فجيع ترين وضع و بسيار بي باكانه و گستاخانه به شهادت رساندند؛ گويي كه حتي انساني را نمي كشند! بالاخره گويا مي فرمايد گريه براي هيچ كس و هيچ موضوعي با وجود امام حسين سزاوار نيست و به تعبير ديگر شايسته است كه در هر مصيبت و مشكلي، انسان گريه بر امام حسين كند، زيرا هيچ مصيبتي به پايه ي آن نمي رسد، و اين جريان، اعظم المصايب است.

2 - هيجده نفر از خاندان امام حسين، در ركاب آن بزرگوار، به شهادت رسيدند، مرداني كه در جهان شبيه و نظيري نداشتند.


راستي چه محبوبيت و عظمتي براي امام حسين بوده كه چنين جواناني كه در جهان مثل و مانند نداشتند و هر كدام اختري تابنده بودند، پروانه وار بر گرد شمع وجود مباركش به پرواز درآمدند تا جان دادند و سوختند.

3 - آسمانهاي هفتگانه و زمينها براي قتل آن حضرت گريه كرده و اندوهناك گرديدند. آري، عصاره ي وجود است و لذا آسمان و زمين در عزاي او سوگوار شدند. شگفتا حسين كيست كه طبقات آسمان و زمين عزادار اويند؟!

4- امام حسين، بزرگ انساني است كه چهار هزار فرشته براي ياريش آمدند كه البته به مقصد نرسيدند، زيرا آن حضرت شهيد شده بود. بنگريد كه او چه بزرگي است كه ملائكه الله به ياريش مي شتابند؟!

5 - همان فرشتگان، پريشان و غمزده، ژوليده و غبارآلود در كنار قبر مطهر امام حسين، عليه السلام، مانده و اقامت كرده اند تا روزي كه امام زمان، عليه السلام ظهور كند و آن زمان، از ياران امام زمان، عليه السلام، خواهند بود.

6 - روز ظهور ولي عصر، آن فرشتگان براي امام زمان شعار داده و مي گويند: يا لثارات الحسين، يعني؛ اي انتقام جويان خون حسين.
راستي امام حسين چه شخصيتي است كه چهار هزار فرشته در طي ده ها و صدها هزار سال يا بيشتر و كمتر در كنار قبر او بمانند و روز ظهور امام زمان هم با شعار انتقام گرفتن از خون حسين، حركت كنند؟!

7 - آسمان، خون و خاك سرخ در عزاي او باريد.

8 - گريه بر آن حضرت بطوري كه اشك جاري شود و به گونه ها برسد، موجب آمرزش گناهان است.

9 - زيارت حسين موجب آن است كه انسان، پاك، بدون گناه، به ملاقات خدا برود.

10 - لعن بر كشندگان حسين، وسيله مستقر شدن در غرفه هاي بهشتي و مجاورت و همنشيني با پيامبر است.

11 - اگر انسان به هنگام ياد امام حسين آرزو كند كه كاش در كربلا بودم و به فوز عظيم شهادت مي رسيدم، خداوند اجر و ثواب آناني كه با حسين، عليه السلام، به شهادت رسيدند، را به او عطا خواهد كرد.

دلم مست و لبم مست و سرم مست

بخوان ای دل که صبرم رفته از دســت

بخوان ای دل محرم آمد از راه

بخوان اجر تو با عباس بی دست

دوستان گرامی که از این صفحه دیدن می فرماید لطفا دلنوشته یا اس ام اس در رابطه با محرم دارید، در قسمت نظرات نوشته تا پس از خواندن به نام خودتان ثبت گردد.