تــو کیستی که مــن اینگونه بی تــو بی تابم

شــب از هجــوم خیـــالت، نمـــی برد خـــوابم

تـــو کیستی که مـــن از هر مــوج تبسم تـــو

بـــه ســـان قـــایق ســرگشته، روی گردابــم

چـــــه آرزوی محالیســت زیـــــستن بـــا تــــو

مـــرا همیـــن بگذارند: یـــک سخـــن بـــا تــو ...

فریدون مشیری

به عقب بنگرید و خــدا را شکر کنید.

به جلو بنگرید و به خــدا اعتماد کنید.

او در هایی را می بندد که هیچکس

قــادر بــه گشودنش نیــست.

و در هایی می گشاید که هیچکس

قــادر بــه بستنش نیـــست ...

روزی که توی سینه ی ما غم گذاشتند

آن را تمام، خرج محرم گذاشتند

فصل بهار زندگی ما محرم است

این عیش را به شیوه ی ماتم گذاشتند

می مردم از فراق، اگر کربلا نبود

بر زخم من ز زخم تو مرحم گذاشتند

روز ازل ز ذره نبودیم بیشتر

مهر تو را به سینه ی ما گذاشتند

آن جا هزار یوسف مصری، به جای دست

سر پیش پای یوسف عالم گذاشتند

یک شعله از فراق تو را از تنور دل

بردند و در تنور جهنم گذاشتند

با قطعه ای ز چادر خاکی مادرت

بالای خیمه گاه تو پرچم گذاشتند

روز ظهور تو، چه سر افکنده می شوند

آن ها که در دعای فرج کم گذاشتند

حسن بیاتانی

رفتی و در غم تو بیم وفاتم دادند

بر لب تشنه کی از آب فراتم دادند

گرچه از هجر، مرا جامه ماتم دادند

" دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند

و اندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند"

 

طاقتم رفت ز بس سنگدل و نامردند

آتش افروختم از ناله که رسوا گردند

طبقی مشک فشان، دست به دست آوردند

" بیخود از شعشعه پرتو ذاتم کردند

باده از جام تجلی صفاتم دادند"

 

از رمق کی روم از خستگی و تشنه لبی؟

ناله ها ساختم از سینه پر تاب و تبی

میل آغوش پدر دارم عزیزان سببی

"چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی

آن شب قدر که این تازه براتم دادند"

....

حسن بیاتانی

کلیه ابیاتی که به صورت پررنگ داخل گیومه قرار دارند، متعلق به حافظ است.

گل شش ماه ای دارم که عمرش داستان دارد

شمیم دلنوازی در زمین و آسمان دارد

قدی نازک، رخی دلجو، نگاهی مهربان دارد

همیشه باغی از خنده به روی باغبان دارد

«بتی دارم که گرد گل ز سنبل سایه بان دارد

بهار عارضش خطی به خون ارغوان دارد»

بود گهوراه جنبانش، پر حور و ملک هر شب

ز هر سو بوسه می بارد بر آن چشم و دهان و لب

اگر گل تشنه گردد باغبان افتد به تاب و تب

ندارد تاب اشک او،دل مادر، دل زینب

«غبار خط بپوشانید، خورشید رخش یا رب

بقای جاودانش ده که حسن جاودان دارد»

برون از خیمه می آید، در آغوشش گلی، مولا

نمانده بر رخش رنگی نباید از لبش آوا

خداوندا چه می خواهد امام عشق از اعدا؟

حسین و خواهش از دشمن؟ معاذالله عجب، حاشا!

«چه افتاده است در این ره که آن سلطان معنی را

بدین درگاه می بینم که سر بر آستان دارد»

به روی دست خود اینک بگیرم جان شیرینم

که سیرابش کند شاید زخجلت،خصم پر کینم

چه داری حرمله در سر؟ نگاهت کرده غمگینم

مزن بر حنجر اصغر،بزن بر قلب خونینم

«ز چشمت جان نشاید برد کز هر سو که می بینم

کمین از گوشه ای کرده است و تیر اندر کمان دارد»

حسن بیاتانی

کلیه ابیاتی که به صورت پررنگ داخل گیومه قرار دارند، متعلق به حافظ است.

 

 

بــی جهت دنبال برهــان و کــلام منطقیــم ...

چــای بعد روضـه ... کافر را مسلمان می کند!

شقایق گفت با خنده : نه تب دارم ، نه بیمارم !
اگر سُرخم چنان آتش ، حدیث دیگری دارم !

گلی بودم به صحرایی ، نه با این رنگ و زیبایی
نبودم آن زمان هرگز ، نشان عشق و شیدایی

یکی از روزهایی که زمین تب دار و سوزان بود
و صحرا در عطش می سوخت ،

تمام غنچه ها تشنه و من بی تاب و خشکیده ،

تنم در آتشی می سوخت..

ز ره آمد یکی خسته ،

به پایش خار بنشسته...

و عشق از چهره اش پیدای پیدا بود

ز آنچه زیر لب می گفت ؛ شنیدم ، سخت شیدا بود...

نمی دانم چه بیماری به جان دلبرش افتاده بود اما

طبیبان گفته بودندش

اگر یک شاخه گل آرد از آن نوعی که من بودم

بگیرند ریشه اش را ... بسوزانند !

شود مرهم برای دلبرش آندم شفا یابد .

چنانچه با خودش می گفت ، بسی کوه و بیابان را

بسی صحرای سوزان را ، به دنبال گلش بوده
و یک دم هم نیاسوده ،

که افتاد چشم او ناگه به روی من
بدون لحظه ای تردید ، شتابان شد به سوی من

به آسانی مرا با ریشه از خاکم جدا کرد و
به ره افتاد و او می رفت ،

و من در دست او بودم
و او هرلحظه سر را رو به بالا شکر می کرد و.... پس از چندی

هوا چون کوره ی آتش ،زمین می سوخت

و دیگر داشت در دستش تمام ریشه ام می سوخت ..!

به لب هایی که تاول داشت گفت :

چه باید کرد؟

در این صحرا که آبی نیست ،

به جانم ، هیچ تابی نیست !

اگر گل ریشه اش سوزد ؛

وای بر من ! برای دلبرم ، هرگز دوایی نیست..!

و از این گل ، که جایی نیست !

 

خودش هم تشنه بود اما نمی فهمید حالش را...

چنان می رفت ومن در دست او بودم ،

و حالا من تمام هستِ او بودم...

دلم می سوخت ، اما راه پایان کو ؟
نه حتی آب ، نسیمی در بیابان کو ؟

داشت در دستش تمام جان من می سوخت ،
که ناگه روی زانوهای خود خم شد ،

دگر از صبر او کم شد
دلش لبریز ماتم شد ،

کمی اندیشه کرد آنگه مرا در گوشه ای از آن بیابان کاشت ،
نشست و سینه را با سنگ خارایی زهم بشکافت ،

صدای قلب او گویی جهان را زیرو رو میکرد !

زمین و آسمان را پشت و رو می کرد،

و هر چیزی که هرجا بود ، با غم رو به رو می کرد .

نمی دانم چه می گویم ؟!!!

به جای آب ،

خونش را به من میداد و بر لبهای او فریاد...

 

 

بمان ای گل ، که تو تاج سرم هستی ،
دوای دلبرم هستی ... بمان ای گل !!

و من ماندم نشان عشق و شیدایی

و با این رنگ و زیبایی ؛

 

و نام من شقایق شد

گل همیشه عاشق شد ...

 

او دو دستش را کنار علقمه نذر سر ارباب کرد….
حَمدُ لِلَّه پدرِ فاطمه ، پیغمبر ماست
حضرت عشق فرمود ، علی دلبر ماست

نخِ یک چادر خاکی شده ، تاج سر ماست
حضرت فاطمه در هر دو جهان ، مادر ماست

نام قدیس ، حسن ، نور دل و مفخر ماست
تربت قبر حسین ، ناب ترین گوهر ماست

صاحب تیغ دو دم ، شیر خدا رهبر ماست
بخدا مردترین شاه جهان ، حیدر ماست

انبیا و صلحا ، جن و ملک ،حیدری اند
ابر و باد و مه و خورشید ، همه حیدری اند

عاشق دشت بلا ، تذکره ات با حیدر
هرکه دارد هوس کرببلا ، یا حیدر …

رفتی و در غم تو بیم وفاتم دادند

بر لب تشنه کی از آب فراتم دادند

گرچه از هجر، مرا جامه ماتم دادند

" دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند

و اندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند"

 

طاقتم رفت ز بس سنگدل و نامردند

آتش افروختم از ناله که رسوا گردند

طبقی مشک فشان، دست به دست آوردند

" بیخود از شعشعه پرتو ذاتم کردند

باده از جام تجلی صفاتم دادند"

 

از رمق کی روم از خستگی و تشنه لبی؟

ناله ها ساختم از سینه پر تاب و تبی

میل آغوش پدر دارم عزیزان سببی

"چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی

آن شب قدر که این تازه براتم دادند"

....

حسن بیاتانی

کلیه ابیاتی که به صورت پررنگ داخل گیومه قرار دارند، متعلق به حافظ است.